Piet Hoefsloot | Oprichter van de Oranjewacht | 1940 – 1942
Het hele gezin Hoefsloot | 7 februari 1942
Met zijn allen op bezoek bij vader, in het Oranjehotel in Scheveningen. Piet Hoefsloot, oprichter van de Oranjewacht. In december 1940 gearresteerd en bij een eerste proces veroordeeld tot levenslang. Niemand weet dan nog dat het vonnis zal worden omgezet in de doodstraf. Hij wordt op 9 juli 1942 gefusilleerd.
Het boek
Hoe vertel je een familieverhaal? Hoe geef je iemand een stem die je niet hebt gekend?
Piet Hoefsloot. De vader van mijn moeder, Riet. Zij was net 17 toen hij werd doodgeschoten en ik nog niet geboren. Nu ben ik 65. Wat ik over hem wist? Weinig, zeker toen ik jong was. Op 4 mei ging ik wel eens mee naar de jaarlijkse dodenherdenking bij Fort op Rhijnauwen maar niet vaak. Wat zegt een oud oorlogsverhaal je nou helemaal als je in je eigen bubbel zit?
Tijdens de interviews met haar broers en zussen, hoorde ik dat mijn moeder, toen mijn vader haar ten huwelijk vroeg, gezegd schijnt te hebben: ‘Ik wil best met je trouwen maar je mag mij niet in de steek laten, dat heeft mijn vader al gedaan’. Auw. Heb ik dat als dochter geweten? Nee, zoals veel andere dingen over vroeger niet. Daarom heb ik lang geaarzeld om in haar verleden te gaan wroeten. Althans, zo voelde dat. Bovendien, mijn moeder was al dood, mocht dat dan wel? En stond de familie er wel op te wachten? Toen in 2019 bleek dat de overgrootvader van goede vriend en regisseur Bas den Boer en onze grootvader in hetzelfde verzet hadden gezeten, kwam ik er niet meer onderuit. Ik ben programmamaker, het moést verteld worden. Willem den Boer, landelijk leider van de Oranjewacht, besloot wel onder te duiken. En zelfs toen zijn zoon werd gegijzeld, vluchtte hij met een bootje naar Engeland. Hoe anders liep het voor oprichter Piet. Hij liet zich arresteren, in de veronderstelling met een paar dagen wel weer thuis te zijn. Hij wilde zijn gezin juist niet in de steek laten. Het lot bepaalde anders. Hoe wrang.
De twee verhaallijnen samen bleek te ambitieus, te veel omvattend. Niet haalbaar. Wat dan wel? De getuigenissen van de acht nog levende kinderen Hoefsloot alleen. Het gefilmde materiaal en de interviews heb ik omgezet in geschreven woord. Hun persoonlijke verhalen rond een afwezige vader in oorlogstijd. Gekoppeld aan zijn stem, via de unieke wc-papiertjes en zijn afscheidsbrief. Bijzonder, nog zoveel nazaten. Op hoge leeftijd en nog altijd midden in het leven. Neef Jan, zoon van Annemarie kwam erbij om de grote lijnen te bewaken en zijn goede vriend Joost voor de vormgeving.
Hier is nu Pé. Gemaakt door Piet, Miep/Doris, Con, Annemarie, Frans, Jan, Paula en Juul.
Speciale dank aan Frans, bij wie we het zeer omvangrijke en door hem zorgvuldig samengestelde archief mochten vastleggen. Het archief is inmiddels overgedragen aan het Gelders Archief Arnhem. Het NIOD in Amsterdam was ook geïnteresseerd, maar de familie wilde de authentieke documenten in de provincie houden.
De grootste dank gaat uit naar degene die de gesmokkelde wc-papiertjes heeft weten te bewaren. We zullen er nooit achter komen wie dat is geweest.
Astrid Brummer